Met mijn huisgenoot had ik de afspraak gemaakt om elke zondag naar de bakker te gaan. Elk om beurt. We brachten heerlijke verse pistoletjes mee voor de ander. We aten die apart op, wegens verschillende levens en verantwoordelijkheden. Mijn huisgenoot en ik wonen in volledig afgescheiden woonunits in één groot huis.
Tot ons ritueel op een dag stopte, omdat ik moest werken op zondag.
En toen de job op z’n einde liep, werd ik ziek en kon ik geen gluten meer eten.
En toen ik wel terug gluten kon eten, had ik geen zin meer om op mijn eentje te ontbijten.
Dus: ik ging niet meer naar de bakker op zondag.
Een tijdje geleden ging ik op zondagmorgen wandelen.
Wanneer ik terug thuiskwam van de wandeling vroeg de huisgenoot me, via sms: ‘Ben je naar de bakker geweest?’
‘Neen,’ antwoordde ik, ‘ik ga al een tijdje niet meer.’
Ik dacht dat hij dit al wist. Ik zou later wel met hem spreken.
Enkele uren later klopte de huisgenoot op mijn deur.
‘Ik vind het niet leuk dat je gelogen hebt tegen me,’ zei hij, toen ik de deur opendeed.
‘Hoezo?’ reageerde ik geschrokken. Mijn wenkbrauwen schoten de hoogte in. Mijn kleine Calimero werd wakker.
‘Je bent wel naar de bakker geweest,’ zei hij, ‘Ik zag een pistolet liggen in een broodzak.’
‘Die pistolet is van drie dagen geleden,’ antwoordde ik, terwijl ik inwendig kwaad werd omdat hij zo wantrouwig was dat hij mij had gecontroleerd. Ik demonstreerde hoe hard de pistolet was, door erop te duwen. Mijn kleine Calimero werd groter.
‘Maar je gaat dus wel nog naar de bakker?’ vroeg de huisgenoot, ‘Je zei dat je niet meer ging.’
‘Ik ga nog, maar zelden op zondag.’
‘Maar ik heb je deze morgen zien thuiskomen, je kwam uit de richting van de bakker,’
‘Ik ben gaan wandelen in die buurt,’ antwoordde ik, ‘ dat doe ik vaak op zondagmorgen.’
Hoe misverstanden een eigen leven beginnen leiden (of lijden). De huisgenoot verstilde en ik zag dat hij over mijn en zijn woorden nadacht. Hij vertrok en ik bleef met een vervelend gevoel achter. Hij blijkbaar ook, want hij vroeg een gesprek om het uit te klaren.
Dezelfde avond zaten we samen en hadden we een lang en open gesprek. Hij vertelde hoe hij tot zijn conclusie was gekomen.
We luisterden naar mekaar. Hij vertelde me wat belangrijk was voor hem en ik vertelde wat belangrijk was voor mij. Het was best een confronterend gesprek, maar we deden alles om ons in mekaar in te leven.
We besloten om nog meer momenten samen te zitten per maand, want we leefden wat naast mekaar. En zo ontstaan misverstanden …
En dat is ook mijn wens voor de wereld: communiceer met mekaar. Misverstanden ontstaan zo vlug. Luister naar de ander. Uit je behoeftes. Durf je kwetsbaar opstellen. Probeer mekaar te begrijpen. Iedereen heeft zijn verhaal en achtergrond.
In deze wereld praten we bijna non-stop, maar communiceren ? Dat gebeurt veel te weinig. Nochtans: het zou letterlijk een wereld van verschil maken.
No responses yet