Over kleine ontmoetingen die het leven groots maken. De komende weken duik ik even in mijn dagboek. Asjeblieft. Ja, de mensheid deugt.
27 juli 2013
Glastonbury.
Vandaag ben ik op uitstap geweest naar Avebury, met de bus.
Wat is het een avontuur om er al te geraken!
Maar de grootste uitdaging toont zich op mijn terugweg…
Het schemert, één voor één stappen de mensen uit de bus, tot ik alleen achterblijf.
Even later stopt de bus in één of ander klein dorpje in Zuidwest- Engeland.
“Eindstop!” galmt het door de bus.
Eventjes voel ik paniek. Ik vraag aan de buschauffeur wanneer de volgende bus naar Glastonbury is, want daar moet ik naartoe, daar liggen mijn spullen, daar slaap ik.
“Er rijdt geen bus meer,” antwoordt hij, “de laatste vertrok een halfuur geleden.”
“Oei”, zeg ik, ” hoe geraak ik nu terug?”
“Sorry,” zegt de buschauffeur, “Ik kan je niet helpen. Ik hoop dat je een oplossing vind.”
En weg is hij, hij loopt een loods in met stilstaande bussen.
Ik kijk rond me, zie een paar kleine huizen, heuvels en een mysterieus bos. Het wordt donker.
Ik houd niet van donker, vooral niet wanneer het zich onverwacht aankondigt en ik niet voorbereid ben.
Ik kan wel huilen, maar iets houdt me tegen. Ik voel een helderheid over me heen komen.
Het is nu zo, veel kan je er niet aan veranderen, zo erg is het nu ook niet, zegt die helderheid.
Het is zomer, het regent niet, in het ergste geval blijf je de hele nacht wakker, je zal niet doodvriezen.
Ik ga op de enige bank zitten van het dorpje en overloop enkele pistes.
Een hostel zoeken ? Ik kijk rond, maar meer dan een paar huizen zie ik niet.
Bij die huizen aanbellen? Neen, ik wacht nog even.
Waarom wachten? ik weet het zelf niet goed, maar ik voel dat ik moet wachten.
Ik zit daar, vijftien minuten, eet mijn laatste boterham op. De hummus smaakt échter dan anders. Het smaakt niet meer naar ‘ding’, het smaakt naar ‘leven’. Hoe komt dat? Ik vraag het me verwonderd af.
Een musje vliegt voorbij, komt naast me zitten. Ik voel me eenvoudigweg oké. Dat is genoeg nu.
Zelfs in moeilijke situaties kan je dus met smaak eten en naar mussen kijken.
En hé kijk daar, ik zie hoe de buschauffeur naar me toestapt en me dan vraagt: “Wil je een lift hebben? Ik rijd wel eventjes om, hoor.”
Hij zag me zitten en had medelijden, hij kon me hier toch niet achterlaten, zei hij.
We rijden naar Glastonbury, hebben een gesprek over het leven. Hij zet me af aan het hostel, nodigt me uit om met zijn gezin iets samen te drinken.
Ook nu is het donker buiten, maar zijn mooie gebaar, zijn lichtpuntje maakt draaglijk.
Ik ga naar mijn kamer en slaap als een roos.
No responses yet