Het verhalenbusje is nu een drietal weken bij mij. Het lieverdje is nog niet ingericht, maar ik heb er al enkele avonturen mee beleefd. Ik merk dat sommige mensen het moeilijk hebben met zo’n grote bus in de stad. Hij neemt plaats in, met een hoogte van 2m90. Ik zoek zorgvuldig uit waar hij zo weinig mogelijk kan hinderen, maar zelfs als ik denk zo’n plaatsje gevonden te hebben, staat hij soms nog in de weg van iemand.
Zo spraken verre buren me aan over het busje dat voor hun gevel geparkeerd stond. Ik had deze buren nog nooit gezien (ook al ben ik een voorvechter van buurtwerk) Het busje nam geen licht af, er was veel plaats tussen het voetpad en huis, dus in mijn hoofd was het oké. Maar dat was het voor hen niet. De vijandigheid was diep voelbaar, hun woorden lieten weinig nuance toe. Ik verzette het busje, was van de kaart. Weet je wat het gevaar dan is? Dat ik een verhaaltje begin te verzinnen over hen. Over hoe onverdraagzaam ze zijn. Over hoe ze me gekwetst hebben met hun woorden. En het ergste: dat het verhaaltje tussen ons begint te staan en we elkaar uit de weg gaan. Een oorlog in miniformaat. Ja, verhalen hebben een schaduwzijde … Ik wilde mijn buren niet enkel zien als mensen die het moeilijk hadden met mijn busje (Zou dat ook niet een een beetje bekrompen zijn?)
Enkele dagen geleden kreeg ik tulpen van mijn huisgenoot. Dit leek me hét moment voor verzoening. Ik besloot om aan te bellen bij de verre buren en hen twee tulpen te geven. Ik was erg zenuwachtig. Zouden ze nog kwaad zijn op me? Hoe zouden ze reageren? Ze openden de deur en waren verbaasd om me te zien staan. Ik gaf hen de tulpen. ‘We hebben mekaar nog niet écht ontmoet,’ zei ik, ‘ jammer dat we elkaar onder die omstandigheden hebben leren kennen. Ik ben Ann.’ De buren waren zichtbaar geraakt, ontdooid is misschien het beste woord. De buurvrouw antwoordde op een kalme manier: ‘Wij waren ook al van plan om nog eens met jou te komen praten. We zijn helemaal niet boos. We zaten er ook wel wat mee. ‘ En ze begonnen te vertellen waarom ze het moeilijk hadden met auto’s. Ik begreep hen een beetje meer. En zij luisterden naar mij. Een warm gevoel overviel me. Een wereld van verschil. We bleven tien minuten praten. En weet je? Nu weet ik tenminste hoe ze heten. Er staat geen verhaal meer tussen ons. Peace at heart. Ik pleit ervoor: laten we met mekaar gaan praten in plaats van in vijandige verhaaltjes te verzinken. Het maakt de wereld zoveel lichter!
2 Responses
Je bent een mooi persoon Ann!
En je schreef een verhaaltje dat verbinding toont en dus niet tussen jullie in staat. Ook al zou ik jouw kwaadheid verstaan, dit is veel mooier en het maakt ook jou mooiheid zichtbaar.