Gisteren kwamen Frans en Ann thuis, de eigenaars van het huis waarop ik pas.
Ze zijn de ouders van goede vriendin Elke. Op verschillende vlakken kan je hen pionier noemen.
Dertig jaar trokken ze bijvoorbeeld naar Compostella met twee jongeren uit instellingen, als een vorm van alternatieve ‘straf’. Samen met twee zestienjarigen wandelden ze vanuit België 2500 km met een ezel, hond en (hun) peuter.
Soms gaat Ann nog op tocht met jongeren.
‘Het belangrijkste is dat we gewoon meegaan als onszelf,’ zegt ze, ‘ op zo’n tocht zijn we geen sociaal werker, psychiater of wat dan ook. Eén van de belangrijkste dingen is dat je er echt staat als jezelf.’
Geen behandelprotocollen, strenge regels of wat dan ook. Heel veel vertrouwen, en het lijkt te werken.
Verschillende keren namen Ann en Frans een grote sprong. Ze namen ontslag, kwamen rond met een halftijds loontje om drie kinderen op te voeden, gingen naar Indië…
Hun houding is een van (oprecht) vertrouwen.
Wat de gevolgen ook waren van hun beslissingen, één ding lijkt me zeker: er is minder stress.
Dat lijkt me iets moois en zeer waardevol.
Opeens haalt Frans zijn gitaar boven. Samen spelen we allerlei Nederlandstalige liedjes.
En het wordt me alweer duidelijk dat muziek één van de middelen is om een woordeloze dimensie aan te raken. Om elkaar te begrijpen, moet je misschien wel nét opgeven om elkaar te begrijpen.
Je smijten.
Tussen de lijntjes ontmoeten we elkaar, tussen de do-re-mi en de fa-sol-la.
En ik denk aan iemand die me onlangs zei dat mensen elkaar heel vaak niet begrijpen nét omdat we onze hersenen zo belangrijk vinden en alles willen begrijpen.
Ik ben nu 17 dagen in Frankrijk. Ik blijf nog enkele dagen waar ik nu ben. Frans is een keukentje aan het maken voor mijn bus, zodat ik onderweg thee en eenvoudig voedsel (samen met mijn verhalen) kan aanbieden. Ik geloof dat voedsel heel verbindend kan werken;)
Wellicht trek ik met dit concept naar de Compostella route en de refugios, deze zomer.
Er zijn ook ideeën voor een paar muziekinstrumenten in de maak.
‘Wel héél avontuurlijk hé, jouw toekomstplannen!’ zei iemand me.
Maar ik vraag me af of dit wel zo is. De stap om mobieler te leven, is voor mij heel klein en logisch geworden.
Ik merk ook dat ik heel graag contact houd met het thuisfront en vrienden in België, dus voortdurend onderweg zijn, zie ik niet zitten. Voel ik nu.
Binnenkort ontmoet ik nog enkele mensen. Het lijkt me leuk om dit verder bij te houden en uit te schrijven in deze blog.
Wordt vervolgd!
No responses yet