Momenteel ben ik nog steeds bij Frans en Ann, tot komende maandag.
Daarna trek ik door de Dordogne en parkeer ik op een kleine boerderij en in een dorpje.
Blijkbaar zijn er de hele week stakingen, dus ik moet nog eens bekijken welke route ik zal nemen.
Sinds kort ben ik ook de trotse eigenaar van een klein tafeltje voor in de bus, waarop ik een klein kookvuurtje kan zetten. Thee maken in de bus en aanbieden aan voorbijgangers, wordt gemakkelijker.
Versterkende verhalen
Ann en Frans hebben het nooit breed gehad, omwille van hun (vrijwilligers)werk.
Frans had in het begin een goedbetaalde job in de luchtvaart, maar koos ervoor om opvoeder te worden, waardoor zijn inkomen gevierendeeld werd.
Ze hadden eens €25 over en gingen met hun laatste centen naar een restaurant omdat ze dat zo graag deden. Ann vertelt me dat ze vanuit vertrouwen leeft. Op momenten dat het écht nodig was, kwam er geld.
Uiteraard is er wel eens stress geweest. Maar heeft de moderne mens (bij gebrek aan beter woord…?) met al zijn verlangens niet veel meer stress?
Rond geld wordt veel angst gecreëerd.
Door die angst doen we echt gekke dingen, naar onszelf toe, t.o.v. de natuur,…
Een voorbeeld. De akkers hier werden tot ongeveer vijf jaar terug vooral gebruikt voor hooi. Sinds een tweetal jaar, maken veel akkers plaats voor grootschalige maïsteelt, die dan nog eens bedoeld is voor het buitenland. De teelt van maïs is heel winstgevend.
Het gevolg van deze maïsteelt – en vooral het gebruik van vele chemische producten: de insectenpopulatie hier is drastisch verminderd. Waar vroeger grote zwermen motten doorheen de straten vlogen, heb je nu geluk wanneer je een paar verdwaalde motten tegenkomt.
Een koe is een koe. Maar ergens tussen die beperkende verhalen ontstaan versterkende verhalen, waardoor duidelijk wordt dat een beperkend narratief niet allesomvattend is.
Zoals het verhaal van Toulx-sainte-croix.
Wordt vervolgd.
No responses yet