Als verhalenverteller werk ik vaak met jonge kinderen tussen 4 en 7 jaar. Steeds merk ik hetzelfde op: een kind dat begint te lezen en schrijven, reageert (vaak) anders op de fantasie in verhalen dan een kleuter.
Op zich is dat deel van de ontwikkeling. Gevoelsmatig zit er ook iets achter waarin we in onze maatschappij wat doorgeslagen zijn.
Onlangs bracht ik het muzikale verhaal van Meneertje Altijd Anders. Mijn publiek bestond uit enthousiaste kleuters en enkele kinderen uit het eerste leerjaar.
Nadien maakten alle kinderen een tekening bij het verhaal.
Bij de kinderen van het eerste leerjaar hoorde ik, terwijl ze bezig waren:
Mijn tekening is niet goed! Of: de jouwe is niet goed, het moet binnen de lijntjes. Wat een kriebel-krabbel!
Zo ziet een koe er toch niet uit?
De kinderen van de tweede kleuterklas kleurden erop los. Ze keken niet naar mekaars tekening, waren vooral op hun eigen kunstwerk gefocust. Het ging hen niet om wat goed of fout was, maar eerder om het plezier van het creëren. Ze hadden op voorhand geen plan, en improviseerden ter plekke.
Het was niet de eerste keer dat ik dit opmerkte.
Tijdens verhalenkampjes en verhaalnamiddagen kan ik vaak zien wie in het eerste leerjaar zit, gewoon door de opmerkingen die ze maken bij tekeningen.
En weet je: mijn hart breekt hiervan. Ik las ergens dat kinderen vaak stoppen met (spontaan) tekenen wanneer ze naar de lagere school gaan. Ze leren dan lezen en schrijven. Ze leren ‘hoe het moet’.
En hiermee komt er heel veel angst in de plaats: is wat ik teken, wel goed genoeg?
Het plezier van creëren verschuift dan vaak naar de achtergrond.
Maar creativiteit heeft niets te maken met hoe het moet.
Hoe vaak komt het niet bij volwassenen voor, dat wij niet durven tekenen, zingen en dansen omdat we denken dat we het niet goed genoeg kunnen?
Hoe vaak hoor ik niet: ja, maar, ik kan niet tekenen hoor. Ik kan niet dansen. Ik kan niet zingen.
Hoe goed moet je iets kunnen vooraleer je het effectief doet?
Hoeveel plezier gaat er zo niet verloren?
En het ergst van allemaal: hoeveel artiesten en talenten sterven er zo een stille dood?
One response
Dit komt zoooo binnen.
Ik voel t schrijven van mn gedichten aan als spelen in n speeltuin, zonder beperkingen of opgelegde regels en das zoooo plezant.
En dan hoor ik hier en daar: jamaar ik heb ook n schriftje op zolder liggen, maar ik heb ook altijd dit of dat willen doen…..
Het steekt anderen aan.
En dan hoop ik dat ze r ook iets mee gaan doen.
Er gaat idd zeeeeeer veel talent verloren omdat mensen meestal die ‘lege’ tijd niemeer kennen, alles zit overvol.
Blij dat jij tegengewicht biedt!