Vier jaar geleden stapte ik voor het eerst met een eigen broodzak naar de winkel: ‘5 pistoleetjes alstublieft. En kan je ze in deze broodzak steken?’
Het leek me gewoon een kwestie van gezond boerenverstand en filosofische overwegingen: waarom een nieuwe broodzak aannemen als je thuis nog een bruikbaar senior model hebt liggen? Minder afval, minder productie.
Ik ging langs bij verschillende bakkers om te kijken wie mijn broodzak-op-leeftijd zou aanvaarden. Uit nieuwsgierigheid. De eerste bakker nam ‘m zonder vragen aan. De tweede weigerde. De broodzak die ik aan hem had getoond, had wellicht teveel rimpels. De derde bakker stond ervoor open, maar wist me te zeggen dat hij ‘m niet mocht aannemen wegens strenge regels van het FAVV.
Mijn toenmalig lief vond mijn experiment maar raar. ‘Wat ga je daar mee bereiken?’ vroeg hij. Ik vertelde hem dat ik geen doel had, maar dat het me gewoon een betere optie leek voor de wereld om met een nog bruikbare broodzak naar de bakker te stappen.
En toen was er een etentje met mijn ex-lief en enkele familieleden. Ze lachten met mijn broodzak-act : ‘ Broodzakken worden toch gewoon gerecycleerd, wat is het probleem? Je zou beter iets anders doen als je echt verschil wilt maken.’
Zij begrepen mij niet.
Ik begreep hen niet.
Ik begreep die vergelijkende manier van denken niet. Nog altijd niet.
Waarom zou je niet met je eigen broodzak naar de winkel stappen als het gewoon een betere optie is ? Waarom moet daar een heel verhaal aan vasthangen over wereldverbetering en de beste optie ?
Maar dames en heren, vandaag heb ik het mysterie ontrafeld, hoera! Misschien lijden we aan het broodzaksyndroom. Dit syndroom wordt gekenmerkt door het blijven praten over wat de beste oplossing zou kunnen zijn. Op hetzelfde moment ontglipt ons het leven als een glibberige paling. Want dé oplossing wordt uiteraard nooit gevonden.
Kunnen we de kleine betere opties beginnen leven?
One response
leuk experiment. Zelf probeerde ik jaren terug om mijn pitta onverpakt mee te krijgen maar dat lukte niet. Na 3 keer proberen besloot ik op de vraag “is het om mee te nemen” te antwoorden: Nee ik eet hem hier op. Ik nam plaats aan een tafel en wanneer de pitta op een bordje op tafel kwam nam ik deze hapklaar mee. Geen zilverpapier er omheen, geen plastiek zakje.